‘Jij moet Tilly zijn,’ zei de dokter.
Onze dochter die ik in mijn armen had, kroop helemaal in me.
‘Ze is een beetje verlegen.’ Mijn blik viel op de schoenen van de vrouw. Laarsjes van blauw fluweel met een geborduurd patroon erop. De dokter liep voor me uit en de bloemen patroon groeide door op de hakken.
‘Vandaag krijgt ze twee prikken.’ Ik knikte en had moeite om mijn blik van de fascinerende schoenen los te maken. Artistiek, kunstig, uniek. Ze deden me aan de serie Bridgerton denken.
 
Onder luide jammerkreten werden de prikken gezet. Zal ik de vrouw vragen waar ze de schoenen gekocht heeft?
‘Houd haar maar even lekker vast hoor.’
Al hupsend deed ik een poging op Tilly rustig te krijgen.
‘We zijn helemaal klaar, ik zie jullie weer als Tilly 2 jaar is.’
Het was nu of nooit. ‘Mooie schoenen heb je aan.’
‘Dat hoor ik meer.’ De vrouw glimlachte trots.
Voor ik het wist, liep ik weer op de gang om Tilly aan te kleden. Nog steeds niet wetend waar die gave schoenen van waren.
 
…
 
Ik kreeg de schoenen niet van mijn netvlies en begon te zoeken naar “blauwe fluwelen schoenen”. Niet veel later popten ze op in mijn zoekresultaten.
‘Wauw, dít zijn ze.’ Verbaasd keek onze dochter op en kwam nieuwsgierig aanlopen. ‘Weet je nog? De dokter had ze net ook aan.’ Ik geloof niet dat ze begreep waar ik het over had, want ze stopte nonchalant haar maiswafel weer in haar mond.
Hmpf, de verkeerde maat. Ik gaf de hoop bijna op en besloot nog een tweedehands site te proberen. Maat 40. Mijn hart sloeg een slag over. Die moest ik hebben.